Camillianen in Nederland

Geschiedenis

Nederlandse Camillianen wereldwijd

Geroepen om te helpen

Dagindeling

Camillusbode

Internationaal

Contact

Links algemeen

Terug

1882

De geschiedenis van de Camillianen in Nederland begint in 1882 toen een Italiaanse pater Francesco Vido in Roermond aankwam op zoek naar een stad en een klooster, die de uit Frankrijk en Italië verdreven Camillianen wilde opvangen. Hij was op weg naar de grote steden in het westen, waar hij meer mogelijkheden tot succes zag. Tijdens het avondgebed in het klooster van de Beierse redemptoristen, waar hij overnachtte, hoorde hij de broeders en paters bidden dat er een koper voor hun klooster aan de Willem II singel gevonden mocht worden. Na een korte bezichtiging en onderhandeling werd de koop gesloten en op 1 augustus kwamen de Camillianen per trein in Roermond aan en werden door de kerkelijke en burgerlijke autoriteiten stijlvol ontvangen.

De eerste groep in Roermond

Zij vergrootten het klooster en bouwden er ook een bescheiden ziekenhuisje voor 15 bedden bij. Wat roepingen betreft richtten zij zich vooral op het aangrenzende Duitse Rijnland. Binnen de kortste keren was het klooster in Roermond vol en werden er twee kloosters in Vaals verworven. Na enige tijd keerden de Fransen en Italianen naar hun land terug en werden er van Roermond uit nieuwe kloosters gesticht in Duitsland, Oostenrijk, Polen, Denemarken en de Verenigde Staten. In 1919 verlieten de Camillianen Roermond om er in 1926 weer terug te keren. Nu in kasteel Schöndeln waar een sanatorium voor alcoholisten werd begonnen. Er werd ook begonnen met een seminarie voor Nederlandse roepingen.

Een Nederlandse communiteit

Na de oorlog in 1945 verlieten de Duitse medebroeders de drie huizen in Vaals en Roermond en werden afgelost door enkele Nederlandse Camillianen, die al in Roermond en Vaals woonden en anderen die in Frankrijk waren ingetreden. Met 10 Nederlanders werd er een nieuwe start gemaakt en ook deze groep groeide voorspoedig. Eind zestiger jaren waren er ruim 30 Nederlandse Camillianen. Nederland had echter in die tijd geen gebrek aan kloosterlingen, dus was het moeilijk om werk te vinden binnen de gezondheidszorg. Daarom vertrokken er een aantal medebroeders naar Tanzania en naar het aan Roermond grenzende bisdom Aken. Later vertrokken er ook medebroeders naar Zuid Amerika. In 1978 werd er in ’s-Hertogenbosch een nieuwe communiteit geopend, waar de medebroeders gingen werken in een ziekenhuis en een verpleegtehuis.

Vrouwen in de orde

In den Bosch probeerde de groep zich te versterken door op zoek te gaan naar nieuwe roepingen. Er kwamen veel mensen kennismaken en enkelen zetten deze kennismaking voort en probeerden samen gestalte te geven aan het charisma van de dienst aan de zieken. Onder deze geïnteresseerde mensen waren ook verschillende vrouwen, die zich op voet van gelijkheid wilden aansluiten. Na veel overleg, het inwinnen van juridisch advies en de nodige besprekingen met het generalaat (lees: de leiding van de Orde in Rome), trad de eerste vrouw in. Later volgde nog een tweede. Ook in Italië traden 3 vrouwen tot de orde toe.

Afslanking

In het begin van de negentiger jaren moesten door het afnemende aantal leden ten gevolge van overlijden en uittredingen achtereenvolgens de communiteiten in Vaals en in den Bosch  opgeheven worden. Op het ogenblik is het klooster in Roermond de centrale plaats waar de Nederlandse Camillianen wonen en samen komen. Vanwege de kleiner wordende communiteit is in 2006 besloten aan te sluiten bij de Duitse Provincie. Provinciaal overste is op dit moment Pater Siegmund Malinowski.

De Duits Nederlandse provincie

Sinds de samenvoeging van de Nederlandse en de Duitse provincie op 25 mei 2006 is er een nieuwe provincie ontstaan met de volgende samenstelling.

Duitsland:

De communiteiten bevinden zich in Essen , Freiburg en Mönchen Gladbach.

De Nederlandse delegatie

De communiteiten bevinden zich in Barranquilla en in Roermond

De Tanzaniaanse delegatie